بپرهیز از حسد تا فضل یزدانت قرین باشد

که مرحوم است آدم هرقدر شیطان لعین باشد

مگو در جوش خط افزونی حسن است خوبان را

زبان کفر هرجا شد دراز از نقص دین باشد

محبت محوکرد از دل غبار وهم اسبابم

به پیش شعله کی از چهرهٔ خاشاک چین باشد

نمایانم به رنگ سایه از جیب سیه روزی

چه باشد رنگ من یارب اگر آیینه ین باشد

به صد مژگان فشاندن گرد اشکی رفته ام از دل

من و نقدی که بیرون راندهٔ صد آستین باشد

به لوح حیرتم ثبت است رمز پردهٔ امکان

مثال خوب و زشت آبینه را نقش نگین باشد

در آن مزرع که حسنت خرمن آرای عرق گردد

به پروین می رساند ریشه هر کس خوشه چین باشد

نسیم از خاک کویت گر غباری بر سرم ریزد

به کام آرزویم حاصل روی زمین باشد

ندارد دامن دشت جنون از گرد پروایی

دل عاشق چرا از طعنهٔ مردم حزین باشد

دو روزی از هوس تاریکی دنیا گواراکن

چراغ خانهٔ زنبور ذوق انگبین باشد

کف دست توانایی به سودنها نمی ارزد

مکن کاری که انجامش ندامت آفرین باشد

ز سیر آف و رنگ این چمن دل جمع کن بیدل

که هر جا غنچه گردیدی گلت در آستین باشد